آبشار ایگواسو یا آبشار ایگوازو، آبشاری نعلی‌شکل به‌طول ۲٬۷ کیلومتر^[۲] واقع در رود ایگواسو در مرز آرژانتین با برزیل است. نام این آبشار همچون نام رود ایگواسو برگرفته از واژه‌ای گوارانی (Chororo Yguasu با تلفظ [ɕoɾoɾo ɨɣʷasu]) به معنای «آب بزرگ» است.

آبشار ایگواسو که در سال ۱۵۴۱ توسط آلوار نونز کابزا د واکا، مکتشف و جهانگرد اسپانیایی کشف گردید، دارای دو قسمت عمده است که هرکدامشان از صدها آبشار درست شده و جزیره‌هایی صخره‌ای و پوشیده از درخت آنها را در لبهٔ ریزشگاه ایگواسو از یکدیگر جدا می‌سازد. در مجموع ۲۷۵ آبشار که ارتفاعشان بین ۳۰ تا ۴۰ و ۶۰ تا ۸۲ متر متغیر است آبشار ایگواسو را تشکیل می‌دهند. همچنین این آبشار با گسترهٔ ۲٬۷ کیلومتری خود ۳ برابر آبشار نیاگارا در آمریکای شمالی وسعت داشته و از آبشار ویکتوریا در آفریقا نیز به‌طور قابل توجهی بزرگتر است. حجم جریان آب آبشار ایگواسو در طی فصول بارانی از ماه نوامبر تا مارس (آبان تا فروردین) به حداکثر ۱۲/۷۵۰ متر مکعب بر ثانیه می‌رسد و در طی فصول خشک از اوت تا اکتبر (مرداد تا مهر)، این میزان کاهش یافته و به حداقل خود می‌رسد. در مجموع، میانگین جریان سالیانهٔ این آبشار در حدود ۱/۷۵۶ متر مکعب بر ثانیه است.

هر دو کشور آرژانتین و برزیل در دو سوی آبشار ایگواسو دارای پارک‌هایی ملی هستند که از این دو پارک، پارک ملی ایگواسو (۱۹۳۹) در برزیل و پارک ملی ایواسو (۱۹۳۴) در آرژانتین قرار دارد. محیط اطراف این آبشار منظره‌ای زیبا را به‌وجود آورده است که شامل انواع بگونیا، ارکیده، پرندگانی با پرهای رنگی درخشان و هزاران پروانه است و این دو پارک نیز به منظور حفاظت از پوشش گیاهی، حیات وحش و مناظر زیبای منطقه ایجاد شده‌اند.پارک ملی متعلق به آرژانتین در سال ۱۹۸۴و پارک ملی متعلق به برزیل در ۱۹۸۶ در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.